På kamp

Har lenge fornemma det. Fotballen er interessant for den jamne italienar, men entusiasmen er det dårlegare stelt med. Etter eit knippe matchar her, har eg erfart dette. Både i Roma, Livorno og Firenze. Ein kamp i Firenze med 15 000 på tribuna i fint vårver er liksom dauare enn ein kamp på Aspmyra med 4 000. Folk sit der berre og smågestikulerer og kosar seg. Dama bak et peanøtter etter å ha renska skallet bort først, mens du kjenner beina hennar i ryggen når du lener deg bak. Dei som syng står i svingen. Det er liksom der dei skal vere dei som vil komme med litt engasjement. Resten er fritatt frå den slags. Ikkje ein gong etter den tredje feilt idømte femmeteren til Catania vart det særleg liv i leiren. Kor blir det av passionen og engasjementet? Ikkje ein gong ved skåringane gidda folk reise seg for å feire skåringa. Værre enn Alfheim med andre ord. Der ville det uansett i løpet av kampen bli dratt i gang eit eller anna kamprop på stadion. Kor unisont og lite fantasirikt det enn høres ut når 4600 pesonar kaukar ei forkorting av eit idrettslag ut i kor; det skaper engasjement og liv.

6.mars i steikande sol, vann Fiorentina på heimebane over Catania. Trass tre mål vart det ikkje det store engasjementet. PS! Det vart fleire på hovudtribunen når kampen starta.

Neste gong du ser ein italiensk kamp på tv skal du legge merke til kor lite folk der er. Neste halvtomt, eller halvfullt dersom du er slik skrudd saman. Folk sviktar, engasjementet er privatisert til svingen. Resultatet då? 3-0 til Fiorentina i ein grei match der det siste målet utmerka seg som den klåraste offsiden i dette århundret, men alle som følgjer italiensk fotball veit jo at dommarane er kjøpt og betalt. Det er kanskje ein av grunnane til at folket sviktar? Men det får vere ei anna historie.