Avskaff straffekonken

Dagen derpå er det lett å vere etterpåklok, men det skal ein alltid. Det er faktisk grunn til det. Så alt for ofte ser vi at det beste laget ryk ut av ein straffekonk i viktige meisterskap, fordi det feige laget ikkje vil angripe og dermed ikkje blottlegg seg med å gå med for mange mann i angrep.

Slik favoriserer ein destruktiv fotball, der det å forsvare seg står i høgsetet. Slik vart det ikkje i går. Feige, defensivt orienterte England fekk ikkje gleden av å vinne kampen dei ikkje ville vise seg fram i. 63 % posession i favør Italia fortel sitt. England var berre borti ballen i 37 % av kampen. Kva dei gjorde elles veit alle; dei sprang rundt for å forhindre baklengsmål, noko dei dårlegare laga sjølvsagt må få til når dei ikkje har noko å by på. Vi såg det i vår også. I semifinale og finale spelte Chelsea som eit handball-lag. Alle mann rundt seksmeteren. Slik vann dei Champions League-finalen på straffer. Med destruktivt spel, totalt i mot spelets intensjon om å skåre fleire mål enn dei andre. For desse laga er straffekonken blitt halmstrået. Den einaste sjansen dei har til å vinne.

Derfor må fotballen tenke nytt. Som i barnefotballen bør ein heller favorisere dei som angrip. Viss det laget som hadde flest kårnerar vann, ville det spart Ashleyane i går for miseren. I realiteteten var det ikkje dei som tapte for England, men feige England, altså heile laget. I går fekk Italia sju kårnerar og England tre. Det fortel alt om offensiv vilje. Skotstatistikken likeså: Italia hadde 31 skot på mål, mot Englands 18.

Kårnerstatistikken og den offensive viljen skal dyrkast. Det er det som er fotballens idè. Viss kårnestatisitikken hadde vore gjeldande i Champions League-finalen hadde også det beste laget vunne den kampen. Bayern München fekk 20, mens Chelsea hadde ein kårner. Det fortel alt om den kampen. UEFA og FIFA må tenkje nytt, og det straks.

72 års militær flyhistorie snart slutt

Frecce Tricolori frå Italia gleda Bodø med å farge byen i grønt, kvitt og raudt i dag.

I dag er det Bodø Air Show, eit av dei mest imponerande flyshow nokon gong i landet vårt. I to dagar til endes skulle byen feire si 60-årige historie som base for det norske luftforsvaret. Feiringa har dessverre ein bismak, som forsvarsleiinga ikkje har førestnader for å forstå.

Byens militære flyhistorie starta alt våren 1940, då tyske styrkar sette seg fast i Sør-Noreg og Narvik, mens resten av landsdelen var fri frå 9.april til 10.juni. I Bodø vart det raskt organisert eit arbeid for å bygge ei flystripe som kunne ta i mot britiske fly, i motsetnad til på Værnes kor 2000 menn stilte opp for å lage rullebane slik at Bodø og Narvik skulle kunne bombast.

Dei britiske flya skulle bidra i forsvaret av landet vårt. April-mai-dagane 1940 vart med andre ord starten for Bodø flystasjon. Det britiske nærveret i Bodø resulterte at byen, i likheit med Namsos og Steinkjer, Åndalsnes, Molde og Kristiansund, vart bomba i mai 1940, av 36 tyske fly stasjonert i Trøndelag.

Seinare sette den tyske okkupanten seg fast her og bygde eit større anlegg i Bodø, rett nok ikkje like viktig som det som var lenger nord i Lakselv og på Bardufoss, men likevel så viktig at leiinga der bestemte at det sivile Bodø ikkje skulle byggast opp før krigen var vunne av Wehrmacht. Slik gjekk det heldigivis ikkje, og då USA hadde fått summa seg etter krigen, vart Bodø eit knutepunkt i ein verdsomspennande politikk for å ringe inn Stalins Sovjetunion.

Same kor glade Bodø-folk er i fly, går det mot slutten for den militære flybyen Bodø

No er den kalde krigen over, og regjeringa har bebuda ein Nordområdepolitikk. Derfor flyttar dei forsvaret ut av landsdelen. Marinen er lagt ned nordpå. Mesteparten av fort og hèravdelingar likeså. Tusenvis av arbeidsplassar er borte i forsvaret, både i Harstad, Andenes, Tromsø, Lakselv, Vadsø, Målselv, Narvik, Hemnes, Mosjøen og andre stader der forsvaret fanst under den kalde krigen. Luftforsvaret er det neste. No er det den raskt veksande Trondheimsregionen som får nyte godt av nyinvesteringar i forsvaret, på kostnad av Bodø.

Det var derfor litt vemodig å sjå Frecce Tricolori frå Italia farge himmelen over Bodø raud, kvit og grøn. Det markerte truleg starten på slutten for Bodø sin plass i norsk forsvarshistorie.

Sveriges Euro2012-draktar, Ukraina og slaget ved Poltava

I går spelte Sverige sin første kamp i Euro2012 mot heimelaget Ukraina. Til kampen stilte dei i heilt nye fargekombinasjonar for dei å vere. Dei hadde valt ein mørkare blåfarge enn ein vanlegvis ser på ei svensk landslagstrøye, når blått blir brukt i staden for den vanlege gule fargen.

Men stopp no. Var det likevel ikkje noko kjent med fargen?

Jo, den var klårt inspirert frå gamle svenske uniformar, gjerne frå storheitstida til det svenske imperiet, då dei herja langt inn i den delen av Aust-Europa som i dag er Polen, Kviterussland og Ukraina på 16-1700-talet.

Film-coveret under viser tydeleg korleis dette gjev assosiasjonar til den gamle historiske militære stormakten med imperialistiske ambisjonar mot aust. Til og med korsbandet hadde inspirert den britiske utstyrsprodusenten i sin design av svenskedrakten.

Var ikkje dette litt vel i overkant dumt av designaren Umbro? Veit dei ikkje korleis designet gjev assosiasjonar for folk med litt historisk kompetanse? Skjønnar dei ikkje korleis det kan verke provoserande og inspirerande for motstandaren frå Ukraina?

Når svenskane såg det sjølv, måtte det vere eit aldri så lite paradoks å måtte spele i den farga som Sverige brukte under slaget ved Poltava, då Karl den 12. lei eit sviande nederlag. Det slaget markerte jo starten på slutten for den svenske storheitstida. Og Poltava, ja det ligg sjølvsagt i..., ja nettopp: UKRAINA. Gratulerer Ukraina!