God jul til alle der ute!
lørdag 24. desember 2011
søndag 18. desember 2011
Dagens Vespa (IX)
onsdag 23. november 2011
Sølv er nederlag
Sa Knut "Kuppern" Johannesen etter eit skøytestemne der han skulle tatt gullet. Rett nok blir du tildelt ein edel medalje for sølvet, og dei som kjem på tredje blir vanlegvis også premiert. Det gjør ingen andre enn dei tre på topp, og aller gjevast er det med vinnaren, sjølvsagt. Det var jo det som fekk Kuppern til å seie det slik. Sølv er nederlag.
Norsk fotball anno 2011
Litt lenger nord i Nordområda bit ein visstnok neglar for tida fordi idrettslaget i byen ser ut til å berge sølvet til slutt. Då har dei vore innblanda i gullkampen nesten fram til advent. Nivået på norsk toppfotball er visstnok dårlegare i år enn på lenge. Landslaget tapte katastrofalt mange kampar og EM-kvaliken rauk. Norske lag var ikkje nær å kvalifisere seg til europacupane, og nedrykket frå den øvste divisjonen var stort sett avklart alt i mai, då det raskt viste seg at det berre var ein ledig plass til disposisjon for dei dårlegaste laga. Sparta frå Sarpsborg var ferdig nedrykka alt. Dermed vart det mange lag som spela enda fleire uinteressante kampar. Konsekvensen av at ein verken låg an til nedrykk eller medalje, førte i sin tur igjen til at ingen lag bortsett frå to var stabilt gode. Diskusjonen om antall lag i divisjonen kom opp igjen. Den øvste divisjonen hadde for mange lag, og for mange av kampane var uinteressante, noko som gjorde seg direkte utslag i låge tilskodartal. Færre lag ville gjøre fleire av kampane viktige, og dermed skjerpe kvaliteten på spelet og innsatsen. I tillegg er det vel også eit faktum at dei tv-overførte kampane neppe står høgt på prioriteringslista i dei norske heimane, når dei viser Lillestrøm - Brann ein fredagskveld. Norsk fotball er i ferd med å bli ein idrett for dei spesielt interesserte, og dei blir attpåtil færre.
Fotball eit kommersielt produkt
I nord klagde dei stort over at dei ikkje hadde komme på tv-en oftare, som om det hadde hjelpt noka. Med tv-kampar veit ein jo at det bli enda glisnare på tribunen enn utan. Dessutan veit jo alle at politikken til TV2 er å vise kampar frå dei delane av landet der det bur folk, altså fleire enn dei 70 000 i og rundt Tromsø. Det betyr at klubbar frå byar som Haugesund, Kristiansand, Molde, Ålesund, Tromsø, Bodø og Drammen ikkje vil bli vist på tv like ofte som klubbar som kjem frå Oslo, Bergen eller Trondheim. Det verste er at dette får halde fram år etter år. Her hjelper det altså verken med godt spel eller fin tabell-plassering for TIL, SIF eller HFK. Kjøttvekta tel for sponsorane til norsk tv-fotball, og det skulle jo berre mangle, så mange milliardar det faktisk blir betalt for dette "produktet". Når eit kommersielt produkt skal omsettast er det marknaden som bestemmer, liksom det er kapitalen som avgjør. I denne samanhengen hjelper det ikkje før dotterselskapet til Troms Kraf, "Kraft og kultur", går tyngre inn som sponsor for heile stasen. Då kan dei sjølvsagt diktere vilkåra for visning.
Vitskapleg bevis for påstanden
I idretten er det elles vitskapleg bevist at sølv er nederlag. Etter OL i Barcelona vart det vist at dei som fekk sølvet, ville tenke "kva viss" etterpå. Kva viss vi slo det og det laget og ikkje spelte uavgjort då vi skulle ha vunne? Det forsterka alltid berre den negative tenkinga. Derimot blir det alltid litt ekstra stas med bronse. Tankane vil kretsen rundt det positive i å i det heile og store få noka ut av sesongen, slik som kanskje Odd klarer til helga. Odd er det einaste laget som verkeleg måtte kjempe seg ut av sumpa i årets sesong, etter å ha ligge heilt i botn av tabellen i siste halvdel av august. Så brukte dei september og oktober godt, og vips så var dei involvert i medaljestriden ein runde før slutt. Odd kan faktisk ta sølvet, dersom resultata elles går deira veg, men det gjør dei neppe. Idrettslaget frå Troms skal jo ut å spele mot sin nyerverva spiss sitt nedrykksklare lag, så der kan dei vel neppe vente den heilt store motstanden? Det bør uansett bli poeng og då er sølve sikra, men fest-stemninga vil truleg stå høgast i Skien uansett.
Kva viss....?
Sesongen til idrettslaget frå nord i nordområda står det elles respekt av. For det første har trenaren deira gjort ein flott jobb med å omskape eit lag av hardtarbeidande brøtthestar til eit teknisk spelande lag, over fleire år med terping på å spelle fotball, og ikkje og primært sparke. Då er det også bra å sjå at det er i Nordland han leitar for å finne spellematerialet til den stilendringa. For det andre har han gjort kloke spelekjøp og innlån, med god hjelp frå tre-fire pengesterke institusjonar og personar. Ein må for eksempel konstatere at den tidlegare Bodø-Glimt-spelaren Tom Høgli gjorde skilnaden mellom gull og sølv i år. TIL med Høgli var stabilt bra. TIL utan Høgli var variabel. Så alt i alt må ein vel kunne seie at salet av Høgli spelte inn for det endelege resultatet. Med andre ord, kva kunne ein ikkje oppnådd viss Høgli hadde fullført heile sesongen i idrettslaget?
Sett i det perspektivet vil kanskje mange tenke at "sølv er nederlag"?
Norsk fotball anno 2011
Litt lenger nord i Nordområda bit ein visstnok neglar for tida fordi idrettslaget i byen ser ut til å berge sølvet til slutt. Då har dei vore innblanda i gullkampen nesten fram til advent. Nivået på norsk toppfotball er visstnok dårlegare i år enn på lenge. Landslaget tapte katastrofalt mange kampar og EM-kvaliken rauk. Norske lag var ikkje nær å kvalifisere seg til europacupane, og nedrykket frå den øvste divisjonen var stort sett avklart alt i mai, då det raskt viste seg at det berre var ein ledig plass til disposisjon for dei dårlegaste laga. Sparta frå Sarpsborg var ferdig nedrykka alt. Dermed vart det mange lag som spela enda fleire uinteressante kampar. Konsekvensen av at ein verken låg an til nedrykk eller medalje, førte i sin tur igjen til at ingen lag bortsett frå to var stabilt gode. Diskusjonen om antall lag i divisjonen kom opp igjen. Den øvste divisjonen hadde for mange lag, og for mange av kampane var uinteressante, noko som gjorde seg direkte utslag i låge tilskodartal. Færre lag ville gjøre fleire av kampane viktige, og dermed skjerpe kvaliteten på spelet og innsatsen. I tillegg er det vel også eit faktum at dei tv-overførte kampane neppe står høgt på prioriteringslista i dei norske heimane, når dei viser Lillestrøm - Brann ein fredagskveld. Norsk fotball er i ferd med å bli ein idrett for dei spesielt interesserte, og dei blir attpåtil færre.
Fotball eit kommersielt produkt
I nord klagde dei stort over at dei ikkje hadde komme på tv-en oftare, som om det hadde hjelpt noka. Med tv-kampar veit ein jo at det bli enda glisnare på tribunen enn utan. Dessutan veit jo alle at politikken til TV2 er å vise kampar frå dei delane av landet der det bur folk, altså fleire enn dei 70 000 i og rundt Tromsø. Det betyr at klubbar frå byar som Haugesund, Kristiansand, Molde, Ålesund, Tromsø, Bodø og Drammen ikkje vil bli vist på tv like ofte som klubbar som kjem frå Oslo, Bergen eller Trondheim. Det verste er at dette får halde fram år etter år. Her hjelper det altså verken med godt spel eller fin tabell-plassering for TIL, SIF eller HFK. Kjøttvekta tel for sponsorane til norsk tv-fotball, og det skulle jo berre mangle, så mange milliardar det faktisk blir betalt for dette "produktet". Når eit kommersielt produkt skal omsettast er det marknaden som bestemmer, liksom det er kapitalen som avgjør. I denne samanhengen hjelper det ikkje før dotterselskapet til Troms Kraf, "Kraft og kultur", går tyngre inn som sponsor for heile stasen. Då kan dei sjølvsagt diktere vilkåra for visning.
Vitskapleg bevis for påstanden
I idretten er det elles vitskapleg bevist at sølv er nederlag. Etter OL i Barcelona vart det vist at dei som fekk sølvet, ville tenke "kva viss" etterpå. Kva viss vi slo det og det laget og ikkje spelte uavgjort då vi skulle ha vunne? Det forsterka alltid berre den negative tenkinga. Derimot blir det alltid litt ekstra stas med bronse. Tankane vil kretsen rundt det positive i å i det heile og store få noka ut av sesongen, slik som kanskje Odd klarer til helga. Odd er det einaste laget som verkeleg måtte kjempe seg ut av sumpa i årets sesong, etter å ha ligge heilt i botn av tabellen i siste halvdel av august. Så brukte dei september og oktober godt, og vips så var dei involvert i medaljestriden ein runde før slutt. Odd kan faktisk ta sølvet, dersom resultata elles går deira veg, men det gjør dei neppe. Idrettslaget frå Troms skal jo ut å spele mot sin nyerverva spiss sitt nedrykksklare lag, så der kan dei vel neppe vente den heilt store motstanden? Det bør uansett bli poeng og då er sølve sikra, men fest-stemninga vil truleg stå høgast i Skien uansett.
Kva viss....?
Sesongen til idrettslaget frå nord i nordområda står det elles respekt av. For det første har trenaren deira gjort ein flott jobb med å omskape eit lag av hardtarbeidande brøtthestar til eit teknisk spelande lag, over fleire år med terping på å spelle fotball, og ikkje og primært sparke. Då er det også bra å sjå at det er i Nordland han leitar for å finne spellematerialet til den stilendringa. For det andre har han gjort kloke spelekjøp og innlån, med god hjelp frå tre-fire pengesterke institusjonar og personar. Ein må for eksempel konstatere at den tidlegare Bodø-Glimt-spelaren Tom Høgli gjorde skilnaden mellom gull og sølv i år. TIL med Høgli var stabilt bra. TIL utan Høgli var variabel. Så alt i alt må ein vel kunne seie at salet av Høgli spelte inn for det endelege resultatet. Med andre ord, kva kunne ein ikkje oppnådd viss Høgli hadde fullført heile sesongen i idrettslaget?
Sett i det perspektivet vil kanskje mange tenke at "sølv er nederlag"?
torsdag 17. november 2011
I Amundsens fotspor
For ei tid tilbake stilte Sigri Sandberg Meløy spørjeteikn ved ein av dei mange norske ekspedisjonane i "Amundsens fotspor" som for tida konkurrerer om å nå fram til polpunktet. I eit debattinnlegg spurte ho kva Norsk Polarinstitutt har der å gjøre: "Jan Gunnar Winther legger snart i vei mot Sydpolen med kompiser og kjendiser. Han burde ikke fått lønn fra Norsk Polarinstitutt underveis." Det heile utløyste debatt.
"Det er da helt vanlig med lønn under firmaturer"
I alt er det mellom 20 og 30 ulike ekvipasjar på skitur just no, og berre 11 av dei kjem frå Amundsens fødeland. Gamlingen har tydeleg inspirert unge menn 100 år seinare. Norsk Polarinstitutt sin ekspedisjon vart hardast ramma av kritikken, både fordi den har mest prestisje bak eit ferniss av forsking og formidling. Ein av dei som kasta seg på debatten som følgte innlegget til Sandberg Meløy meinte det slett ikkje var noko problem med slike turar; "Det er da helt vanlig med full lønn under firmaturer". I og med at den representere staten Noreg skal statsminister Stoltenberg stå å ta i mot gutta på tur når dei kjem til polpunktet, nøyaktig 100 år etter Amundsen og hans menn.
Nasjonal prestisje
Det er heller ikkje uvanleg at den politiske leiinga støttar opp om prosjekt prega av nasjonal prestisje. Sjølv Stoltenberg måtte trekke fram Amundsen som eit forbilde for norsk ungdom av i dag, då han heldt nyttårstalen sin til det norske folk 1. januar 2011. Amundsen hadde vist at eit lite land kunne oppnå store ting, og så sette han landet vårt på kartet, som det så malerisk kan heite.
Ny "Ishavsimperialisme"?
I artikkelen "Den nasjonale polarfeiring" stilte Aftenpostens Per Madsen spørjeteikn ved det heile. Han forstod rett nok det forsterka fokuset på polare strok:
Det er mange grunner til at regjeringen stiller seg bak et Nansen/Amundsen– år. Nordområdene er regjeringens viktigste strategiske satsing i utenrikspolitikken. Issmeltingen gir lettere tilgang til ressurser, men er også kilde til bekymring for følgene av klimaendringene. Delelinjeavtalen med Russland etter 40 års forhandlinger gir rettslig klarhet og forvaltningsmessig forutsigbarhet. Det åpner for mer aktivitet.
Som vi ser handlar mye av nordområdefokuset om olje, gass og fisk, i ein coctail av økonomiske og strategiske interesser. At Antarktis er komme med i denne samanhengen kan vi vel først og fremst takke Amundsen for, kor langt det enn ligg unna russegrensa og Barentshavet. Den - for å seie det mildt - lite bærekraftige kvalfangsten i Sørishavet, skal vi ikkje trekke inn her no.
Problematisk heroisme
Så var det dette med heroismen og dei nemnte heltane. Aftenposten åtvara mot eit sterkt ukritisk personfokus:
For det står jo ikke til å nekte. Nansen og Amundsen glir ikke like friksjonsløst inn i nasjonens æresgalleri som for 100 år siden; det skulle også bare mangle. Tittelen på utstillingen i Tromsø som drar jubileumsåret i gang allerede om noen uker, «Polarheltenes læremestre», bærer i seg et spørsmål som ikke stilles. Hva er en helt?
Stoltenberg tok det likevel for gitt at Amundsen var eit ideal, ein helt. Det var jo grunnen til at han vart trekt fram i talen nyårsdagen 2011. I året som har gått heiter det om heroiseringa Amundsen har inngått i, heiter det at "Amundsen og hans menn på Sydpolen «kommuniserer verdier som fysisk aktivitet, sunn livsførsel, gleden av å nå mål, godt vennskap og gode norske tradisjoner». Men det kan hende at vi her snakkar om ein kommersiell bruk av polarheltane som Nansen Amundsen 2011 brukar for å selje dunjakken Patriot 1911.
Madsen stiller spørjeteikn ved den oppfattinga:
Fysisk aktivitet – utvilsomt. Gleden av å nå mål – åpenbart.
Men godt vennskap? Gode norske tradisjoner?
Amundsen var av en annen tid – sant nok. Men også på hans tid fantes det ekspedisjonsledere med egenskaper som det er lettere å identifisere seg med 100 år senere.
Forsking kostar
At all forsking kostar pengar veit vi alle. Då Amundsen var komme heim etter sin heroiske tur i 1910-12 frå Antarktis, fekk han ei løyving på 100 000 frå finansdepartementet. Det tilsvarar vel 5 millionar kronar i 2010-pengar. Føresetnaden for løyvinga var at forskingsresultata hans stod til Universitetet i Oslo sin disposisjon. Kva resultat forskinga til Amundsen har gitt oss, veit vi derimot mindre om. Forteljinga om turen har likevel inspirert andre forskarar, og andre skientusiastar sjølvsagt. Kva resultata av forskinga til dei 20-30 ski-ekvipasjane vil gje i 2011-12, veit vi ikkje mye om. Noko må det vel komme ut av det, elles blir det vel som Jan Gunnar Winther sa det; «Jeg skal formidle både historie og klimaforskning, men det er klart jeg gjør dette aller, aller mest for min egen del.»
"Det er da helt vanlig med lønn under firmaturer"
I alt er det mellom 20 og 30 ulike ekvipasjar på skitur just no, og berre 11 av dei kjem frå Amundsens fødeland. Gamlingen har tydeleg inspirert unge menn 100 år seinare. Norsk Polarinstitutt sin ekspedisjon vart hardast ramma av kritikken, både fordi den har mest prestisje bak eit ferniss av forsking og formidling. Ein av dei som kasta seg på debatten som følgte innlegget til Sandberg Meløy meinte det slett ikkje var noko problem med slike turar; "Det er da helt vanlig med full lønn under firmaturer". I og med at den representere staten Noreg skal statsminister Stoltenberg stå å ta i mot gutta på tur når dei kjem til polpunktet, nøyaktig 100 år etter Amundsen og hans menn.
 |
| Roald Amundsen finst i utallige versjonar på sokkel. Han har utvilsomt sett landet på kartet. Her frå Nome, Alaska. |
Det er heller ikkje uvanleg at den politiske leiinga støttar opp om prosjekt prega av nasjonal prestisje. Sjølv Stoltenberg måtte trekke fram Amundsen som eit forbilde for norsk ungdom av i dag, då han heldt nyttårstalen sin til det norske folk 1. januar 2011. Amundsen hadde vist at eit lite land kunne oppnå store ting, og så sette han landet vårt på kartet, som det så malerisk kan heite.
Ny "Ishavsimperialisme"?
I artikkelen "Den nasjonale polarfeiring" stilte Aftenpostens Per Madsen spørjeteikn ved det heile. Han forstod rett nok det forsterka fokuset på polare strok:
Det er mange grunner til at regjeringen stiller seg bak et Nansen/Amundsen– år. Nordområdene er regjeringens viktigste strategiske satsing i utenrikspolitikken. Issmeltingen gir lettere tilgang til ressurser, men er også kilde til bekymring for følgene av klimaendringene. Delelinjeavtalen med Russland etter 40 års forhandlinger gir rettslig klarhet og forvaltningsmessig forutsigbarhet. Det åpner for mer aktivitet.
Som vi ser handlar mye av nordområdefokuset om olje, gass og fisk, i ein coctail av økonomiske og strategiske interesser. At Antarktis er komme med i denne samanhengen kan vi vel først og fremst takke Amundsen for, kor langt det enn ligg unna russegrensa og Barentshavet. Den - for å seie det mildt - lite bærekraftige kvalfangsten i Sørishavet, skal vi ikkje trekke inn her no.
Problematisk heroisme
Så var det dette med heroismen og dei nemnte heltane. Aftenposten åtvara mot eit sterkt ukritisk personfokus:
For det står jo ikke til å nekte. Nansen og Amundsen glir ikke like friksjonsløst inn i nasjonens æresgalleri som for 100 år siden; det skulle også bare mangle. Tittelen på utstillingen i Tromsø som drar jubileumsåret i gang allerede om noen uker, «Polarheltenes læremestre», bærer i seg et spørsmål som ikke stilles. Hva er en helt?
Stoltenberg tok det likevel for gitt at Amundsen var eit ideal, ein helt. Det var jo grunnen til at han vart trekt fram i talen nyårsdagen 2011. I året som har gått heiter det om heroiseringa Amundsen har inngått i, heiter det at "Amundsen og hans menn på Sydpolen «kommuniserer verdier som fysisk aktivitet, sunn livsførsel, gleden av å nå mål, godt vennskap og gode norske tradisjoner». Men det kan hende at vi her snakkar om ein kommersiell bruk av polarheltane som Nansen Amundsen 2011 brukar for å selje dunjakken Patriot 1911.
Madsen stiller spørjeteikn ved den oppfattinga:
Fysisk aktivitet – utvilsomt. Gleden av å nå mål – åpenbart.
Men godt vennskap? Gode norske tradisjoner?
Amundsen var av en annen tid – sant nok. Men også på hans tid fantes det ekspedisjonsledere med egenskaper som det er lettere å identifisere seg med 100 år senere.
 |
| Den norske stat lønna sine heltar godt |
At all forsking kostar pengar veit vi alle. Då Amundsen var komme heim etter sin heroiske tur i 1910-12 frå Antarktis, fekk han ei løyving på 100 000 frå finansdepartementet. Det tilsvarar vel 5 millionar kronar i 2010-pengar. Føresetnaden for løyvinga var at forskingsresultata hans stod til Universitetet i Oslo sin disposisjon. Kva resultat forskinga til Amundsen har gitt oss, veit vi derimot mindre om. Forteljinga om turen har likevel inspirert andre forskarar, og andre skientusiastar sjølvsagt. Kva resultata av forskinga til dei 20-30 ski-ekvipasjane vil gje i 2011-12, veit vi ikkje mye om. Noko må det vel komme ut av det, elles blir det vel som Jan Gunnar Winther sa det; «Jeg skal formidle både historie og klimaforskning, men det er klart jeg gjør dette aller, aller mest for min egen del.»
onsdag 16. november 2011
Nabokrangel Narvik - Bodø - om debatten som spora av
Den siste tida har vi sett mange eksempel på at agg mellom naboar kjem til overflata. Ille vart det då statsråd Tora Aasland Haug la Studentsamskipnaden i Narvik inn under paraplyen til søsterorganisasjonen i Bodø.
Ordføraren i Narvik tolka dette som eit ledd i samanslåinga av høgskolen i byen med Universitetet i Nordland, i Bodø, noko som må ha fortont seg som eit av Narviks største mareritt, nesten på nivå med at sjukehuset skulle bli lagt inn under sjukehuset i Harstad.
Økonomisk misere
Saka var at Samskipnaden i Narvik ikkje hadde gjort jobben sin. Dei skulle drive barnehage, studentboligar og kantine for studentane ved høgskolen i byen, men i følgje Dagens Næringsliv vart det for stridt. I 2007 viste rekneskapen ein eigenkapital på 13 millionar kroner. Året etter var den minus 20 millionar. Velferdsorganisasjonen var teknisk konkurs. I 2010 måtte Kunnskapsdepartementet ta kontrollen, og Kyrre Lekve i departementet gjekk gjennom samskipnadsmodellen og skjerpa tilsynet. Narvik hadde ikkje vist seg tilliten verdig til å drive sjølv.
Samskipnaden i Bodø med regionalt ansvar
Samskipnaden vart lagt inn under Studentsamskipnaden i Bodø som driv med studentvelferd for over 6 000 studentar i Vesterålen og Helgeland, forutan Bodø.
I valet mellom pest og kolera var det dei i malmbyen som heller ville at den vesle Samskipnaden i Harstad skulle gjøre jobben, for å sleppe unna Bodø-kloa, men slik gjekk det ikkje. Truleg kom dette nettopp av at Samskipnaden i Bodø hadde rutinar for drift av studentvelferd på andre studiestader, enn der administrasjonen låg. Det manglar Harstad, som trass alt må reknast som ein liten høgskole, med sine knapt 1 200 studentar.
Hissige reaksjonar
Emosjonane let ikkje vente på seg i Narvik. I Fremover kom alle slags argument mot ordninga opp. Her er eit knippe:
- Her ser vi stadig nye eksempler på nedbygging av statlige arbeidsplasser i Narvik som blir flyttet til Bodø. Vi har i gjennom flere tiår vært vitne til at Bodø har tatt godt for seg av arbeidsplasser som flagget ut i fra Narvik
For det første er ikkje samskipnaden statleg. Han er eigd av studentane ved institusjonen der han finst. For det andre vil det neppe bli flytta på ein einaste ansatt til Bodø i dette tilfellet. Barnehage, kantine og studenthyblar skal driftast i Narvik, og til det trengs det folk i Narvik.
Anschluss?
Ein annan kommentator i bladet Fremovers nett-debatt gav oss assosiasjonar til Anschluss, innlemminga av Austerrike i Stor-Tyskland på slutten av 30-tallet:
Og hvorfor vi atter en gang blir tvunget til å samarbeide med det griske bodømiljøet.. Vi vil ikke, men blir tvunget gang på gang. Vi vil ikke bli innlemmet i dette StorBodø som disse menneskene fra Bodø ønsker å skape.
Dryge påstander som ikkje er lett å kommentere, men som seier noko om ei stemning som ikkje er lett å forstå. Narvik vil ikkje samarbeide med Bodø, men blir tvungne til det. Bodø-folk arbeider med å skape eit StorBodø som Narvikfolk ikkje vil bli del av.
Debatten sporar av
Etterkvart spora debatten av. Det vart eit spørsmål om SVs barnehage- og klimapolitikk, om ulykkestal på vegen mellom Narvik og Bjerkvik, om "drenering" (trenering?) av Hålogalandsbrua og tapping av sjukehusdrifta i Narvik frå Bodø, om "udugelige narvikværinger som aldri klarer å holde styr på noe som helst", om politikammer. Til slutt gjekk det så langt i invektiv og emosjonar at debatten spora heilt av. Ingenting er som ein real nabokrangel. At nett-debattar er med på å gje oss meir demokrati, opplysning og kunnskap viser denne debatten at vi ikkje kan vente oss. Til det blir det for mye emosjonelt oppgulp.
Essensen vart borte
Heilt glømt var det nesten at det var mange års vanstyre som var grunnen til nyorganiseringa. At det tok heilt av. DN skriv: "Cateringselskapet Delikatessen Narvik as ble etablert. Samskipnaden kjøpte og drev vandrerhjem og asylmottak. I 2001 sikret den seg en bygård for å skaffe studentene et nytt, større og bedre samlingssted med kro, restaurant, stor scene og flere toromsleiligheter på toppen. Byggetrinn og prosjektering ble satt igang, penger rant ut, men prosjektet ble aldri realisert. I 2004 kjøpte den Victoria hotel, og åpnet paintballhall for Narvikbeboerne." Det var her studentane sine pengar vart borte og velferden deira stod på spel.
Kanskje vi skal spørje studentane, det vil seie brukarane av tenestene i Narvik om korleis det heile har gått om eit år, før vi feller den endelege dommen?
Ordføraren i Narvik tolka dette som eit ledd i samanslåinga av høgskolen i byen med Universitetet i Nordland, i Bodø, noko som må ha fortont seg som eit av Narviks største mareritt, nesten på nivå med at sjukehuset skulle bli lagt inn under sjukehuset i Harstad.
 |
| Vi treng luftige tankar, ikkje småleg krangling |
Saka var at Samskipnaden i Narvik ikkje hadde gjort jobben sin. Dei skulle drive barnehage, studentboligar og kantine for studentane ved høgskolen i byen, men i følgje Dagens Næringsliv vart det for stridt. I 2007 viste rekneskapen ein eigenkapital på 13 millionar kroner. Året etter var den minus 20 millionar. Velferdsorganisasjonen var teknisk konkurs. I 2010 måtte Kunnskapsdepartementet ta kontrollen, og Kyrre Lekve i departementet gjekk gjennom samskipnadsmodellen og skjerpa tilsynet. Narvik hadde ikkje vist seg tilliten verdig til å drive sjølv.
Samskipnaden i Bodø med regionalt ansvar
Samskipnaden vart lagt inn under Studentsamskipnaden i Bodø som driv med studentvelferd for over 6 000 studentar i Vesterålen og Helgeland, forutan Bodø.
I valet mellom pest og kolera var det dei i malmbyen som heller ville at den vesle Samskipnaden i Harstad skulle gjøre jobben, for å sleppe unna Bodø-kloa, men slik gjekk det ikkje. Truleg kom dette nettopp av at Samskipnaden i Bodø hadde rutinar for drift av studentvelferd på andre studiestader, enn der administrasjonen låg. Det manglar Harstad, som trass alt må reknast som ein liten høgskole, med sine knapt 1 200 studentar.
Hissige reaksjonar
Emosjonane let ikkje vente på seg i Narvik. I Fremover kom alle slags argument mot ordninga opp. Her er eit knippe:
- Her ser vi stadig nye eksempler på nedbygging av statlige arbeidsplasser i Narvik som blir flyttet til Bodø. Vi har i gjennom flere tiår vært vitne til at Bodø har tatt godt for seg av arbeidsplasser som flagget ut i fra Narvik
For det første er ikkje samskipnaden statleg. Han er eigd av studentane ved institusjonen der han finst. For det andre vil det neppe bli flytta på ein einaste ansatt til Bodø i dette tilfellet. Barnehage, kantine og studenthyblar skal driftast i Narvik, og til det trengs det folk i Narvik.
Anschluss?
Ein annan kommentator i bladet Fremovers nett-debatt gav oss assosiasjonar til Anschluss, innlemminga av Austerrike i Stor-Tyskland på slutten av 30-tallet:
Og hvorfor vi atter en gang blir tvunget til å samarbeide med det griske bodømiljøet.. Vi vil ikke, men blir tvunget gang på gang. Vi vil ikke bli innlemmet i dette StorBodø som disse menneskene fra Bodø ønsker å skape.
Dryge påstander som ikkje er lett å kommentere, men som seier noko om ei stemning som ikkje er lett å forstå. Narvik vil ikkje samarbeide med Bodø, men blir tvungne til det. Bodø-folk arbeider med å skape eit StorBodø som Narvikfolk ikkje vil bli del av.
Debatten sporar av
Etterkvart spora debatten av. Det vart eit spørsmål om SVs barnehage- og klimapolitikk, om ulykkestal på vegen mellom Narvik og Bjerkvik, om "drenering" (trenering?) av Hålogalandsbrua og tapping av sjukehusdrifta i Narvik frå Bodø, om "udugelige narvikværinger som aldri klarer å holde styr på noe som helst", om politikammer. Til slutt gjekk det så langt i invektiv og emosjonar at debatten spora heilt av. Ingenting er som ein real nabokrangel. At nett-debattar er med på å gje oss meir demokrati, opplysning og kunnskap viser denne debatten at vi ikkje kan vente oss. Til det blir det for mye emosjonelt oppgulp.
Essensen vart borte
Heilt glømt var det nesten at det var mange års vanstyre som var grunnen til nyorganiseringa. At det tok heilt av. DN skriv: "Cateringselskapet Delikatessen Narvik as ble etablert. Samskipnaden kjøpte og drev vandrerhjem og asylmottak. I 2001 sikret den seg en bygård for å skaffe studentene et nytt, større og bedre samlingssted med kro, restaurant, stor scene og flere toromsleiligheter på toppen. Byggetrinn og prosjektering ble satt igang, penger rant ut, men prosjektet ble aldri realisert. I 2004 kjøpte den Victoria hotel, og åpnet paintballhall for Narvikbeboerne." Det var her studentane sine pengar vart borte og velferden deira stod på spel.
Kanskje vi skal spørje studentane, det vil seie brukarane av tenestene i Narvik om korleis det heile har gått om eit år, før vi feller den endelege dommen?
mandag 14. november 2011
Dagens Vespa (VIII)
Dagens Vespa finn du på Piaggio-museet i Pontedera, Toscana. Det er ein Vespa 1946-modell. Mange ting var forskjellig frå dagens modellar, men kjerna er den same. Måtte vi alle sjå like bra ut som 65-åring.
søndag 13. november 2011
Dagens Vespa (VII)
lørdag 12. november 2011
Quo vadis - kor går vi?
Det er vel typisk at vi befinn oss ved enden av begge regnbogane. Vi kan bade saman med Onkel Skrue kvar dag, utan at det gjør oss meir lukkelege. Det er langt unna finanskrisas Italia og Hellas, Portugal, Spania og Irland, Island og Storbritannia.
Det er liten tvil om at vi er fødd med gullhår i ræva og sølvskjei i munnen. Like ved to regnbogar. Kanskje skal vi tenke på det no før julehandelen tar laus og kjøpefesten held fram? Kanskje er det på tide å stoppe opp for å spørje kor kursen går i dette verdas rikaste land, med den mest misnøgde, piss-sure sutregjengen nord for ekvator i opposisjon. Kor går vi, spør eg? Quo vadis, som dei gamle romarane sa det?
Som vi ser av bildet finn vi slett ikkje gullet der vi trur det finst. Ikkje eit gram. Det heile er ein optisk illusjon. Der ute i havet finst berre den blå evigheita.
torsdag 10. november 2011
Dagens Vespa (VI)
Dagens Vespa-himmel er frå Livorno der det var vespamesse i september. Den orange skjønnheita kunne du få for 8000 Euro og var frå først på 70-talet. Under finn du mekka for dei som leitar etter vespadelar. Ei skuffe for kvart tiår. Delar til alt, absolutt alt av det du treng til din vespa..
Lekkert?
onsdag 9. november 2011
Mannen er kanskje borte, men krisa er det ikkje
Det er desverre ikkje berre den politiske krisa i Italia som er djup. Den økonomiske er minst like ille. Her symbolisert med det useljelege fartøyet på land. Forlatt og aleina, ubrukeleg og til inga nytte. Verftet her ute i hamna i Italias nest største hamneby symboliserer at ikkje alt er like bra. Dei uvirksomme kranane likeså. Inne i containerhamna har ein nettopp mista leveransar frå Toyota i Japan til ein verdi på mange millionar. Truleg er det ikkje like stor fart i cruice-trafikken i dag som før heller. Dermed mistar ein gode inntekter også her.
Om Italia blir kvitt Berlusconi i neste veka er det med andre ord masse å gripe fatt i for den som tør ta over. Han (for det blir sikkert ein han) får eit svare strev med å få fart i seila, eller først og fremst handlar det nok om å få båten på havet. Få båten til å flyte. Då er det godt at fyret i hamna i Livorno kan lyse opp og vise kor leia går. Det vil nestemann ut trenge, for krisa er langt frå over sjølv om mannen er borte.
fredag 4. november 2011
Vakker viadukt - sovjetiske krigsfangar
søndag 30. oktober 2011
Dagens Vespa (V)
lørdag 29. oktober 2011
Norske historiedagar 2012 i Bodø
Til neste vår blir det historidagar i Bodø. Det skjer første helga i mai på Rica-hotellet i sjøgata (foto til venstre). Festivalkroa blir på D/S Salten som ligg sentralt i bildet. Bak ser vi Bodøs torg, og i bakgrunnen skimtar vi to majestetiske bygg av gjenreisningsarkitekturen; Rådhuset (tv.) og Domkyrkja(bak d/s Salten). Ver velkommen til byen med den høge himmelen, ute med havet.
fredag 14. oktober 2011
Quatro Mori - fire maurarar
Nede ved hamna i Livorno i Italia står eit sterkt monument som viser fire mauriske piratar som er fanga og lenka i kjetting. Symbolikken en sterk og anti-muslimsk meiner mange. Protestane mot monumentet har vore mange i seinare tid. Uttrykket i fjesa til dei fire framande er sterkt. Det er ingen tvil om at dei ikkje nyt stoda. Fire mauriske fangar i Livorno. Verre er det med symbolet til dei som er i flagget til Sardinia: dei er halshogd.
|
 |
Bodø-haust
 |
| Hausten tar visstnok aldri slutt i år. Vi minnest likevel dagane der lauvet enno var fast på trea.For ikkje å snakke om fargane. Hausten er truleg den vakraste og kortaste årstida - nice! som det heiter på meir internasjonale språk enn bokmål.... |
tirsdag 6. september 2011
lørdag 3. september 2011
Byen sett frå Rådhustårnet
Kvart år arrangerer "Kjenn Bodø" ein tur opp i rådhustårnet i Bodø. I dag var det dagen, og då passa det bra å teste ut nytt kamera.Veret var fantastisk og utsikta flott. Alt var duka for ein flott tur.
Inne i sjølve tårnet har ein plassert ein del fotos fra gamle Bodø, og særleg får ein eit inn trykk av dei enorme ødeleggingane under siste krig, der store delar av bysentrum vart jamna med jorda.
Solparken er eit av dei områda som vart satsa på i gjenreisningsarbeidet. Plassen og området skulle bli eit sentralt område for byens befolkning etter planen, noko ein også veit at det har blitt. Hit går 17.maitoget og her skjer ofte større offentlege markeringar, som til dømes minnemarkeringane etter ofra frå Bodø på Utøya.
 |
| Solparken og Børvasstindan sett frå Rådhustårnet |
 |
| Bodø Domkirke eller "Nordlandskatedralen" er kanskje Nord-Noregs vakraste kyrkje, teikna av arkitektane Blakstad og Munthe-Kaas, dei same som teikna rådhuset. I bakgrunnen Sandhornøy, heimbygda til Elias Blix (t.v), og Fugløy til høgre. |
Bodøs Stonehenge
I Bodø blir det markering av kulturminnedagen den 11. september 2011. Det heile startar ved Bodøs svar på Stonehenge, bautasteinane ved Vågøynes forsøksgård like ved Bodin Leir og Maskinisten. Eigentleg ligg dei på Neskarhaugen, der det er utsyn i alle retningar i landskapet. Det er godt med dyrkingsjord nedafor haugen, og det er funne graver frå jernalderen i området rundt. Eit søkk i bakken i forlenginga av stien og opp langs Bodøelva frå Vågøynes tyder på at det har gått ein rideveg forbi bautasteinane. Mellom Bodøgård og Vågøynes skal det vere fleire gravhaugar med bautaer som er borte no. (Holberg og Hutchinson: Lenge før byen. Bodøs Historie bind 1. 2009)
Det vart gjennomført ei arkeologisk utgraving i området i 1971. Då fann ein tre klåre steinfundament i bakken som synte at steinane hadde stått ved sida av kvarandre i ein trekant. Det vart dessutan funne ein ringforma mur av steinar rundt fundamenta, lik det ein hadde funne på Hernes i 1952. Dette tyder saman med andre funn på at det vart gjort opp eld innafor ringen og ved sida av steinane, og denne elden kan ha hatt ein rituell funksjon i samband med gravlegging i områda rundt.
Det er mange ulike forklaringar på kva steinane har vore brukt til. Har dei vore rituelt brukt, eller er det andre funksjonar? Vil du sjå dei så kan du parkere bilen utafor Bodin Leir, og så gå mot Maskinisten og stoppe før du kjem til jernbanebrua. Der til venstre ligg dei. Mystisk og mytisk. Vakkert!
onsdag 27. juli 2011
Det norske 11.september blir noka anna enn ekstremisten trudde
Portugisisk telegramteneste, LUSA har i intervju med underskrivne fått ei kort analyse av stoda kring terroraksjonane frå høgre-ekstremisten på Utøya og i Oslo. Her er meldingane som går til portugisisk presse:
Paris, França 26/07/2011 12:38 (LUSA)
Temas: Política, Terrorismo, Massacre
Número de Documento: 12855053
Paris, França 26/07/2011 12:38 (LUSA)
Temas: Política, Terrorismo, Massacre
Paris, França 26/07/2011 12:38 (LUSA)
Temas: Política, Terrorismo, Massacre
Paris, 26 jul (Lusa) – O atentado e tiroteio de sexta-feira “acordou a Noruega para uma ameaça aos seus valores”, afirmou hoje um historiador norueguês à Agência Lusa.
“Infelizmente, foi preciso que um louco matasse mais de 70 pessoas para a sociedade ouvir o sinal de alarme”, declarou o historiador Steinar Aas, da Universidade de Bødo (norte), entrevistado por telefone pela Lusa a partir de Paris.
“A Noruega é um lugar estranho para acontecer isto”, afirmou o historiador, sintetizando o choque e surpresa do país perante o duplo atentado de sexta-feira perpetrado por um “fundamentalista cristão”, Anders Behring Breivik.
Pelo menos 76 pessoas morreram, segundo o balanço oficial mais recente da explosão no centro de Oslo e de um tiroteio num campo de férias na ilha de Utoeya, a norte da capital.
A polícia norueguesa pretende que Breivik, detido em Utoeya após hora e meia de tiroteio, seja julgado por crimes contra a humanidade.
“O que eu quero é que ele não tenha nenhuma atenção para as suas ideias e que o julgamento não sirva de oportunidade para espalhar a sua ideologia diante de uma grande audiência. Acho que esse era o principal objetivo dele”, afirmou Steinar Aas, fazendo eco de um sentimento evocado pela imprensa que segue os acontecimentos em Oslo.
“Não queremos sequer que o nome dele seja pronunciado”, acrescentou o historiador.
Steinar Aas sublinhou que “a maioria das vítimas eram muito jovens” e que a Noruega vive “uma tragédia nacional”, um sentimento que será ampliado quando, na próxima semana, os corpos das vítimas forem enviados para as suas comunidades de origem “em todo o país”, onde serão sepultados.
“Somos uma sociedade pequena. Todos conhecem alguém que perdeu alguém nesta tragédia. A minha filha foi para Oslo com uma amiga cuja irmã está gravemente ferida no hospital por ter levado três tiros em Utoeya”, referiu Steinar Aas.
“Além da monstruosidade das ideias de Breivik, há a maldade da execução. As balas que ele usou foram feitas para causar o maior dano possível no corpo da vítima”, salientou o historiador, falando com emoção.
“Talvez dentro de vinte anos ‘ele’ tenha noção do que fez e possa falar do perigo das suas ideias radicais. Talvez isso fizesse diferença. Mas, por enquanto, (Breivik) aparece muito frio e satisfeito”, assinala Steinar Aas.
“É chocante que um ataque destes tenha acontecido na Noruega, onde os grupos de extrema-direita nunca foram moralmente aceites pela sociedade e onde os grupúsculos neonazis nem sequer se manifestam em público, como por exemplo na Suécia ou na Alemanha”, declarou Steinar Aas.
A Noruega foi invadida pela Alemanha nazi em abril de 1940 e ocupada militarmente até à capitulação alemã em maio de 1945.
“Depois da guerra, houve um grande julgamento e todos os colaboracionistas foram condenados. Até mesmo os militantes de base do Partido Nazi Norueguês receberam sentenças de prisão”, recordou Steinar Aas, que tem estudado diferentes aspetos da ocupação e do ambiente ideológico no país durante a guerra fria.
Steinar Aas reconhece, ao mesmo tempo, que nos últimos anos o extremismo ganhou terreno no parlamento e que “os partidos ‘mainstream’ têm sido especialmente duros em relação às comunidades islâmicas”.
O historiador salienta que a islamofobia se refletiu nas análises das forças de segurança, que identificaram alguns elementos islâmicos como ameaças à segurança nacional, descurando o perigo do radicalismo nacionalista.
Steinar Aas recorda o caso de Mullah Krekar, um curdo iraquiano acolhido em 1991 pela Noruega e que foi mais tarde julgado por terrorismo e violação da lei de asilo. “Vários partidos políticos fizeram campanha pela sua extradição”.
PRM
Lusa/Fim
ENTREVISTA/Noruega/Atentado: Tragédia “é o 11/9 norueguês” – historiador
Número de Documento: 12855053
Paris, França 26/07/2011 12:38 (LUSA)
Temas: Política, Terrorismo, Massacre
Paris, 26 jul (Lusa) – O duplo atentado que provocou 76 mortos numa explosão e num tiroteio, na sexta-feira, “é o 11 de Setembro norueguês” e terá reflexos eleitorais, afirmou hoje um historiador à Agência Lusa.
Steinar Aas, da Universidade de Bødo (norte da Noruega), declarou também que a reação política ao atentado será provavelmente “uma vitória do Partido Trabalhista e um recuo significativo do Partido Progressista” (direita) nas eleições legislativas de setembro.
Nesse sentido, acrescenta, a chacina causada por Anders Behring Breivik produzirá o efeito político contrário ao pretendido no seu manifesto de 1.500 páginas, um programa de direita radical para a Noruega e a Europa.
“As pessoas foram recordadas do que são os valores desta sociedade. Muitos noruegueses neste momento estão a interrogar-se muito dentro de si próprios se pensaram em algum momento alguma coisa que tenha ‘ajudado’ os planos de Breivik”, resumiu Steinar Aas, sintetizando a “introspeção” em que mergulhou a Noruega.
O historiador assinala, a propósito, que “é assustador para muita gente pensar nas ideias subliminares que têm pontos de contacto com a ideologia de Breivik”, marcada pela fobia do Islão e a defesa de uma “pureza” cultural europeia.
“Nos últimos vinte anos, tornou-se aceitável falar à vontade de certas ideias. Isso acabou agora, porque a Noruega acordou para a ameaça aos seus valores”, acrescentou Steinar Aas.
O historiador sublinha que “as pessoas deviam votar segundo o debate de ideias e não com base nas suas emoções, mas é verdade que o facto de o massacre ter ocorrido num campo de férias do Partido Trabalhista e a resposta do primeiro-ministro aos acontecimentos vai aproximar muitos eleitores”.
Steinar Aas levanta mesmo a hipótese de haver algum debate sobre a interdição do Partido Progressista, a segunda maior formação parlamentar, nas próximas eleições.
“As pessoas não são parvas. Esta tragédia foi um terrível sinal de alarme”, resume o historiador.
Steinar Aas recorda que a Noruega “é um país cujo feriado nacional comemora um conjunto de ideias, transcritas numa constituição, em vez de comemorar homens ou batalhas”.
São essas ideias e valores que, neste momento, são identificadas emocionalmente com um partido e com o chefe do governo, Jens Stoltenberg, “um homem que esteve à altura da resposta exigida num momento destes”.
Ao mesmo tempo, Steinar Aas assinala o lado que designa por “chauvinismo nórdico”, uma vez que, “mesmo depois de se saber que foi um norueguês, loiro e de olhos azuis, a fazer aquela loucura, o ponto de comparação das pessoas continuam a ser os atentados da al-Qaida”.
Para o historiador, “ninguém comparou (os acontecimentos de Oslo e Utoeya) com os atentados da ETA ou do IRA e com o facto de na Europa o terrorismo ser em geral feito por europeus”.
Steinar Aas assinalou, a propósito, que a Noruega “tem uma grande ideia de si própria”, como confirmou a repercussão de um falso “post” no Facebook atribuído ao Presidente Barack Obama.
“Neste momento, eu considero a Noruega o maior país do mundo. Nunca vi nada assim”, dizia o “post”. “Era falso mas foi de imediato circulado como um rastilho, em primeiro lugar graças a uma ligação através da página da modelo Jenny Skavlan, que tem 16.000 seguidores”, frisou Steinar Aas.
lørdag 23. juli 2011
Dagens Vespa (III)
 |
| I år er Italia 150 år, og då er det vel heilt naturleg at landet har ein jubileumsmodell av sitt nasjonalikon - Vespaen. Denne finn du utstilt på Vespamuseet i Pontedera, berre 20 minutts kjøring fra Pisa flyplass |
De Beste - Nordahl Grieg
DE BESTEklarere ser vi enn før
hvert liv i dens hvite smerte:
det er de beste som dør.
De sterke, de rene av hjertet
som ville og våget mest;
rolige tok de avskjed,
en etter en gikk de vest.
De levende styrer verden,
en flokk blir alltid igjen,
de uunnværlige flinke,
livets nestbeste menn.
De beste blir myrdet i fengslet,
sopt vekk av kuler og sjø.
De beste blir aldri vår fremtid.
De beste har nok med å dø.
Slik hedrer vi dem, med avmakt,
med all den tomhet vi vet,
men da har vi sveket de beste,
forrådt dem med bitterhet.
De vil ikke sørges til døde,
men leve i mot og tro.
Bare i dristige hjerter
strømmer de falnes blod.
Er ikke hver som har kjent dem
mer rik enn de døde var --
for menn har hatt dem som venner
og barn har hatt dem til far.
De øket det livet de gikk fra.
De spøker i nye menn.
På deres grav skal skrives:
De beste blir alltid igjen.
søndag 17. juli 2011
Hopen gruve - ei kulturhistorisk perle
Er du i Bodø, kan eit flott turforslag vere å kombinere naturopplevinga med ein kulturhistorisk ekskursjon. Oppe på Hopsfjellet med adgang frå både Soløyvatnet (Arlia og Engan v/Bueskytebanen) og frå E 80 ved Kvalvåg, kan du komme deg opp i marka for å sjå dei gamle kobbergruvene som vart sett i forsøksdrift i 1896-97.
Seinare leverte gruva kobbermalm til Sulitjelma gruber i Fauske mellom 1900-1909. Mellom Øvergruva og Nergruva var det ein stige opp dei bratte flåga mellom gruvegangane, berre kalt Jakobs Stige, etter den kjente forteljinga i 1.mosebok om stigen som bant saman himmelen og jorda.
Opp til Tinnvatnet nedafor gruvene går det ein skogsveg av god kvalitet, og vidare innover fjellet finn du den gamle anleggsvegen som hestane frakta malmen langs. Øvre Malmvei på øversida av vatnet fører deg til Øvergruva og Nedre Malmvei tar deg til Nergruva. Før du kjem til Nergruva passerer du også tuftene etter ein stall, to mannskapsbrakker og ei stiger-/kokkebrakke. Ute på eit berg ser du også restane etter festet til ein utedo som for lengst er borte. Undervegs langs ruta er det lagd informasjonstavler som fortel om det som er å sjå, og i tillegg er alle tuftene godt merka med store treskilt. Frå Engan og Arlia er turen ca 5 kilometer ein veg, og det same er han frå Kvalvåg.
Oppe ved Øvergruva er utsikta over Saltfjorden storslått
Etter ein kort periode med ny prøvedrift mellom 1911-16, vart gruva endeleg nedlagt i 1916. Då hadde ein utvunne 19 tonn kobber i 1896-97, 97,9 tonn mellom 1901-05 og 82 tonn mellom 1906 og 1908. I alt var det omlag 30 arbeidarar i gruvene, medrekna kvinnelege kokker.
 | |
| Oppe på vel 330 meter ligg Øvergruva i Hopsfjellet |
 |
| Utafor inngangen til Nergruva finn beitande sau kvilestad |
Oppe ved Øvergruva er utsikta over Saltfjorden storslått
Etter ein kort periode med ny prøvedrift mellom 1911-16, vart gruva endeleg nedlagt i 1916. Då hadde ein utvunne 19 tonn kobber i 1896-97, 97,9 tonn mellom 1901-05 og 82 tonn mellom 1906 og 1908. I alt var det omlag 30 arbeidarar i gruvene, medrekna kvinnelege kokker.
 |
| Utsikta ut mot Tverlandet og Saltstraumen frå Øvergruva i Hopsfjellet er strålande |
lørdag 16. juli 2011
Kva er det med Sveits?
 |
| Torget i Locarno i Sveits var dødt..der det låg omkransa av bankar og forsikringsselskap |
Rett over grensa ligg den kjente byen Locarno. Kjent for sine fredsforhandlingar på 1920-talet. Sveits er jo kjent for internasjonal fredsbygging, og ikkje minst ei rad internasjonale organisjonar har sete her. Både innafor FN-systemet, men også slike som IOC og FIFA. Samstundes er landet så lite internasjonalt orientert at det ikkje vil vere med i EU. Dei er ikkje med i EØS eller Schengen heller, og sørgar for at dei som vil gjømme bort pengane sine fritt skal få gjøre det dersom dei set dei inn i ein bank i Sveits. Slik kan rike svindlarar, despotar eller andre kriminelle gjømme unna pengane sine i dei trygge og stabile sveitsiske bankane. Ingen har krav på innsyn i deira bankar.
Kva er dette for land? Kva lever dei av her? Det er det jammen ikkje godt å vite, men inne i Locarno fanst det i alle fall bankar og forsikringsselskap en masse. Kva skal ein turist gjøre i Sveits? Kan nokon fortelje meg kven som reiser til eit land for å sjå på alle bankane og forsikringsselskapa der? Neppe det mest interessante ein gjør. Ikkje er landet kjent for sitt gode kjøkken eller sin gode vin heller.
Det mest obskure var likevel suvernirane. Ein sveitsisk kniv kunne sjølvsagt friste, men kva med eit termometer på ei plate med eit flagg og to knaggar? Eller eit med det sveitsiske flagget og ei lita kubjølle?
Du hørte rett og du ser det på fotoet under. Verdas kanskje styggaste souvernir, frå eit av europas mest uinteressante land. Sveits.
torsdag 7. juli 2011
Locarno-avtalen
I den vesle sveitsiske byen Locarno, rett nord for grensa til Italia, finn du det vakre huset der Locarno-avtalane vart framforhandla mellom 5-16.oktober i 1925. Bygget der forhandlingane fann stad, ligg i dagens "Via de la Pace" - "fredsvegen" på norsk. På møtet deltok også den oppvakte fascisten B. Mussolini, og fleire deltakarar frå ei rad andre europeiske land som berre var opptatt av ein ting - korleis halde Tyskland på plass og elles trygge den allmenne sikkerheita i Europa.
Avtalen bana veg for tysk deltaking i Nasjonanes Forbund, ein forløpar til FN, og vart sett på som ein grunnstein for betra relasjonar mellom dei europeiske statane i tida fram mot 1930. Tre av deltakarane på konferansen, Austen Chamberlain, Gustav Streseman og Aristide Briand fekk til og med Nobels fredspris for sin innsats i forhandlingane. Britiske Chamberlain i 1925, medan franske Briand og tyske Streseman fekk han i 1926. Slik sett er Oslo og Noreg kopla til Locarno på sitt sett.
Problema var derimot ikkje over med avtalen. Då Streseman døydde i 1930, og ein tidlegare austeriksk korporal med namn Hitler kom til makta tre år seinare, var det andre bollar. Locarno-avtalen hadde ikkje trygga grensene mot aust, og slik kunne herr Hitler manøvrere sin ekspansjonistiske politikk overfor både Tsjekkoslovakia og Polen, og då veit vi jo alle kva utfallet vart.
I dag minnar politiet sitt administrasjonsbygg i den italienske regionen Ticino i Sveits oss alle om at det ikkje alltid er lett å skape fred.
 |
| I Kantonpolitiet si administrasjonsbygning i Locarno, Ticino, vart Locarnoavtalen framforhandla i 1925 |
Avtalen bana veg for tysk deltaking i Nasjonanes Forbund, ein forløpar til FN, og vart sett på som ein grunnstein for betra relasjonar mellom dei europeiske statane i tida fram mot 1930. Tre av deltakarane på konferansen, Austen Chamberlain, Gustav Streseman og Aristide Briand fekk til og med Nobels fredspris for sin innsats i forhandlingane. Britiske Chamberlain i 1925, medan franske Briand og tyske Streseman fekk han i 1926. Slik sett er Oslo og Noreg kopla til Locarno på sitt sett.
Problema var derimot ikkje over med avtalen. Då Streseman døydde i 1930, og ein tidlegare austeriksk korporal med namn Hitler kom til makta tre år seinare, var det andre bollar. Locarno-avtalen hadde ikkje trygga grensene mot aust, og slik kunne herr Hitler manøvrere sin ekspansjonistiske politikk overfor både Tsjekkoslovakia og Polen, og då veit vi jo alle kva utfallet vart.
I dag minnar politiet sitt administrasjonsbygg i den italienske regionen Ticino i Sveits oss alle om at det ikkje alltid er lett å skape fred.
onsdag 6. juli 2011
Dagens Vespa
onsdag 18. mai 2011
Breiflabb (Lophius piscatorius) eller marulk
 |
| Ei samling breiflabb saman med bror min. (Broren min til venstre) |
At denne ufisken som kan bli så lang som 2 meter og opp mot 100 kilo har hatt anna nytte, veit kanskje ikkje alle. Då insulin først vart islolert frå bukspyttkjertelen, skjedde det første gong i ein breiflabb. Elles er vel ikkje det verste skjellsordet ein kan bli kalla henta frå denne fisken, men frå kveita. Å vere ein "breiflabb" er ikkje så ille. Då er det verre å bli kalla eit kveithau'
Kongsbakken dundrar vidare
 |
| Leiinga på Kongsbakken vidaregåande skole i Tromsø er ikkje berre mot nynorsk. Dei er i tillegg manipulative og udemokratiske. |
For eit halvt års tid sia kunngjorde Kongsbakken med brask og bram at dei heldt på med store ting. Eit forsøk med berre éin karakter i norskfaget skulle så og seie revolusjonere undervisninga der. Då skolen like før jul skrytte i Nordlys over forsøket, stillte vi i Nynorsklaget kritiske spørsmål. Det mangla planar for evaluering. Det mangla kvalifiserte hypotesar om kva ein ville oppnå. Skolen hadde altså på førehand bestemt at forsøket var genialt enda det ikkje var klårt kva som skulle målast eller korleis det skulle målast. Seinare viste det seg at av faglege grunnar ville ikkje vitskaplege institusjonar evaluere ”forsøket”, verken Universitetet i Bergen eller Skrivesenteret i Trondheim. Deretter prøvde skolen å skrape saman pengar for å få kjøpe seg evaluering.
I førre veka bad Elisabeth Aspaker (Høyre) i Spørjetimen statsråd Kristin Halvorsen betale for ei evaluering, men Halvorsen ville ikkje det. Ho sa mellom anna: ”Et premiss når man ber om å få gjennomføre lokale forsøk, er også at man finansierer egen evaluering av disse forsøkene”. Men likevel uttalte Halvorsen at ho har tenkt å bruke forsøket til å revidere læreplanverket, trass i manglande evaluering. Det er etter vårt syn useriøst all den tid statsråden sitt eige regelverk krev seriøs vitskapleg evaluering før slike slutningar kan trekkast.
Lokalt er det interessant at ikkje berre Riksmålsforbundet støttar karakterforsøket på Kongsbakken. Nynorskmotstandaren Aspaker (H) er blitt Kongsbakkens ven i saka, og igjen ser vi at det ikkje er måte på kor villig Høgre er til å bruke skattepengar på forsøk som betyr nynorskkutt. Og partiet vedtok på landsmøtet sist helg å profilere seg endå meir som nynorskhat-partiet.
Nynorsklaget konstaterer at alle innvendingane våre mot ”forsøket” har blitt stadfesta – ikkje berre dei språkpolitiske. Skolen kvalietssikrar ikkje forsøksarbeidet, og dermed held det ikkje fagleg mål. Elevar kan fortelje at innvendingane dei har mot forsøket, ikkje blir tekne på alvor. I bladet Tromsø stod nettopp to elevar fram og fortalte om skolen sin framgangsmåte for å få utvida forsøket. Kritiske stemmar har blitt skubba ut, og i rein totalitær stil har ein berre spurt dei som er einige om å halde fram med forsøket, om å støtte søknaden om utviding av det. Slik har ein valt bort dei delane av elevrådet som er usamde. Her luktar det manipulasjon lang veg. Er det ingen som kan stoppe skolen, eller skal dei berre få dundre vidare med sitt politisk skjøre prosjekt?
tirsdag 12. april 2011
Ka skulle vi gjort utan havet?
"Sku vi ha borre båtan", heiter det på umisskjenneleg nordnorsk, som svar på spørsmålet. Det går nemleg ikkje an å bu anna enn ved havet i vårt land. I Italia derimot er det mange byar inne i landet, av ulike grunnar sjølvsagt. Ein viktig er at folk vart leie av å bu ved havet der dei låg opne for rov og ran og omreisande krigsflåtar som har herja dette landet opp gjennom åra. Det har vi jo stort sett vore forskåna frå i vårt land.
Når du går ut av toget og inn på jernbanestasjonen i Livorno gjev møtet med arkitektur, klima og vegetasjon deg eit inntrykk av å vere i Frankrike ved Rivieraen. Palmer og bygningar er som i Nice eller Montecarlo. Nede ved bysentrum er det dessutan ei festning og ein masse kanalar der vanlege folk har liggande båtane sine. Ikkje overdådige luksusyachter som i Nice eller Hankø, men vanlege båtar ala Ranaplast. Og lenger ute ser du jo havet då. Det store opne havet, med store skip i horisonten. Og langs hamna kan du vandre på ein flislagt strandpromenade mot Marineakademiet og dei vakre hotella og villaane som ligg langs Lungomare. Eller du kan sjå på eller besøke badeanlegga. Eller berre simpelten ta eit glas prosecco på ein av dei folksomme kafeane langs havet, betrakte folkemassene som vandrar forbi og sjå ut over det store, opne, evige havet.
 |
| Skipstrafikken i Livorno gjør hamna til den nest mest trafikkerte i Italia |
Nokre av desse innlandsbyane er perler med kulturskatter som andre berre kan drømme om som Arezzo, Siena, Lucca og Firenze i fylket Toscana. Les du ein reiseguide frå dette distriktet så får du nærmast beskjed om at dette er dei byane som er verdt å sjå, og alt anna er det liten vits i å besøkje.
For ein som ikkje kan klare seg utan å sjå havet med jamne mellomrom er det derfor å banne i kyrkja når eg seier at du bør få med deg Livorno neste gang du er i området. Denne Italias nest største hamneby (etter Genova), kjent for si kontainerhamn, sine passasjerferger og den elektro-kjemiske industrien, med eit bysentrum oppbygd etter krigen, hørest ikkje akkurat ut som eit særleg spennande reisemål. Men her er mangt å sjå også i Livorno, sjølv om reiseguiden ikkje nemner plassen i særleg positive ordelag.
Dette er byen der kommunistpartiet PCI vart stifta av Antonio Gramschi i 1921. Det er lagt ei utstilling om dette i byen i samband med 150-årsjubileet for Italias samling. Kva hadde forresten fascistpartiet vore utan kommunistane? Korleis hadde utviklinga vore i landet etter krigen, dersom ikkje kommunistane hadde stått så sterkt som dei gjorde i til dømes Livorno? I dag er byen styrt av ein sentrum-venstre-koalisjon og etter krigen har livornesarane alltid hatt affinitet i den politiske retninga.  |
| Rådhuset i Livorno er bygd opp etter krigen, og ved relieffet over inngangspartiet står det at Italia anno 1946 er ein demokratisk republikk som er fundert på arbeid. Innskripsjonen kom samtidig som avskaffinga av monarkiet og etter å ha kasta fascist-regimet på skraphaugen |
Når du går ut av toget og inn på jernbanestasjonen i Livorno gjev møtet med arkitektur, klima og vegetasjon deg eit inntrykk av å vere i Frankrike ved Rivieraen. Palmer og bygningar er som i Nice eller Montecarlo. Nede ved bysentrum er det dessutan ei festning og ein masse kanalar der vanlege folk har liggande båtane sine. Ikkje overdådige luksusyachter som i Nice eller Hankø, men vanlege båtar ala Ranaplast. Og lenger ute ser du jo havet då. Det store opne havet, med store skip i horisonten. Og langs hamna kan du vandre på ein flislagt strandpromenade mot Marineakademiet og dei vakre hotella og villaane som ligg langs Lungomare. Eller du kan sjå på eller besøke badeanlegga. Eller berre simpelten ta eit glas prosecco på ein av dei folksomme kafeane langs havet, betrakte folkemassene som vandrar forbi og sjå ut over det store, opne, evige havet.
 |
| Strandpromenaden i Livorno er ein institusjon i seg sjølv. Hit legg folket i byen kveldsturen (passeggiataen) sin, ikkje ulikt slik Bodø-folk forheld seg til Moloen sin. |
Kor var du?
..då Oddvar Brå brakk staven? Det har forfølgt oss i alle desse åra som kanskje den viktigaste historiske hendinga etter krigen, på lik linje med Cuba-krisa, OL på Lillehammer og første menneske på månen. Nyleg opplevde eg litt av denne historiens sus i Firenze. Romas store fotball-ikon og primadonna Francesco Totti hadde skåra sitt mål nummer 200 og 201 for klubben. (Sigurd Rushfeld og Harald Martin Brattbakk får ha oss unskyldt).
Hendinga gjekk ikkje upåakta hen i renessanse-hovudstaden. Etter kampen vart det behørig markert av media og hovudpersonen sjølv. Alle sportskanalane gjorde kvart sitt intervju med mannen, og det tok jo litt tid då. Det intressante var då at bortimot 50 toscanarar raskt sprang så nært dei kom inntill gjerdet for å skrike ut dei mest outrerte utskjellingane dei kunne finne på. Tosk, dumming, idiot, bastard, klovn, narr, og det som verre var, hagla formeleg ut over stadion frå personar du knapt skulle tru kunne gjøre ei mus redd. Ivrig gestikulerte dei i aust og vest, mens stemmen nær sprakk av belastninga. Hoppa opp og ned gjorde dei også.
Men nede på stadion sto stjerna heilt lungt og snakka om den historiske hendinga. 201 mål i Serie A. Det verste var at han du elles berre ser på tv når han er i spelet, bevegde seg som ein slu rev, lur og genial i det meste han foretok seg, trass i mangel på hurtigheit og tempo. Sjeldan ser ein slik klokskap blant angrepsspelarar i internasjonal fotball. At Totti er stor vitnar også dei vanvittige tilropa om. I fotball er det alltid slik at den beste motspellaren er den som blir mest utskjelt av heimefansen. Ikkje sant?
Men nede på stadion sto stjerna heilt lungt og snakka om den historiske hendinga. 201 mål i Serie A. Det verste var at han du elles berre ser på tv når han er i spelet, bevegde seg som ein slu rev, lur og genial i det meste han foretok seg, trass i mangel på hurtigheit og tempo. Sjeldan ser ein slik klokskap blant angrepsspelarar i internasjonal fotball. At Totti er stor vitnar også dei vanvittige tilropa om. I fotball er det alltid slik at den beste motspellaren er den som blir mest utskjelt av heimefansen. Ikkje sant?
søndag 10. april 2011
Universitetet i Nordland viser veg
I mange år har det komme framlegg frå ulike miljø ved Universitetet i Tromsø om å gje hus og bygningar på universitetsområdet namn etter personar, slik det er mange andre stader. Mange har meint at "gjennomgangsbygget" og "Breivika III" er teite namn. Men i alle desse år har det vore liten interesse for dette. I dag er det berre Institutt for historie som har fått eit bygg oppkalla etter den tromsø-fødde historikaren Halvdan Koht. Elles finn ein namn som "teorifagsbygget, Hus 1-5" på den nyaste delen av universitetet. Som om det ikkje blir bedrive "teorifag" i dei andre bygga?
Ved det nye Universitetet i Nordland har ein gått litt i ei anna retning. Her brukar ein namnsettinga som identitetsmarkørar, der Nordlandsidentiteten skal dyrkast. Slik har alle auditoria fått namn etter kjente personar frå Nordland, som anten har betydd noka for regionen eller som har gjort seg bemerka i bygginga av institusjonen. På Handelshøgskolen finn ein rom kalla opp etter Petter Thomassen (stortingsmann og universitetetsbyggar) og Vebjørn Tandberg (Tandberg radio), mens Nanna With (landets første kvinnelege avisredaktør) har fått eit auditorium oppkalla etter seg der journalistane er. Elles finn vi også auditorium med namn etter personar som Stein Rokkkan, Elias Blix og Knut Hamsun, Pauline Skar, Regine Normann og Ole Tobias Olsen.
For dei som ikkje kjenner personane er det også skrive ein eigen tekst med biografiske opplysningar utafor rommet. Slik kan ein også syne at historia ikkje starta med oss, og i tillegg at vi står på "the shoulders of giants".
 |
| Nanna With, eldste dotra til Richard With har fått eit auditorium oppkalt etter seg ved det nye Universitetet i Nordland |
For dei som ikkje kjenner personane er det også skrive ein eigen tekst med biografiske opplysningar utafor rommet. Slik kan ein også syne at historia ikkje starta med oss, og i tillegg at vi står på "the shoulders of giants".
torsdag 17. mars 2011
Den raude prinsen
Berre ein person klarer seg gjennom nasjonaldagsfeiringa i Italia; Giorgio Napolitano. Fordi han er så lik Umberto II blir han kalla "Re Umberto" (Kong Umberto), og fordi han har tilbøyelegheiter i sosialistisk retning har han også fått tilnamnet "Il Principe Rosso" (Den raude prinsen). Han er den snille gamle mannen som kongen illuderer i våre snille land i Norden. Den gamle snille mannen som ikkje gjøre nokon vondt. Han som kjem inn frå sida å seier dei rette tinga når nasjonen treng ein oppstrammar. Han som trøstar med tillit når jordskjevet rammar. Han er den som samlar når det ser som verst ut etter politisk spild. Talen hans i går vart godt mottatt.
Talen til den gamle kommunisten. Han som støtta den sovjetiske invasjonen i Ungarn i 1956. Alder gjør kanskje klok?
Statsministeren her i landet er ikkje i stand til å spelle ei slik rolle, naturleg nok. Han er ikkje vaksen nok til det. Heller ikkje fornuftig nok. Viss Giorgio Napolitano er kongen, er Berlusconi narren.
Snart går Napolitano av og då er det mange som er bekymra for kva som skjer. Vi fekk ein smak av korleis folk forheld seg til slik i går, då det under seremoniane i Roma vart bua og pipe då Berlusconiregjeringa sin forsvarsminister skulle helse folket. Han pilte avgarde etter ein kort appell, uønskt av det folket han er sett til å tene. Kanskje ikkje så rart når folket får eit lik heim frå Afghanistan nesten kvar månad under hans teneste.
Til og med ordføraren i Roma, ein tydeleg fascistist politikar, fekk det glatte lag av sine eigne på festdagen. Då er det noko anna med Napolitano.
Talen til den gamle kommunisten. Han som støtta den sovjetiske invasjonen i Ungarn i 1956. Alder gjør kanskje klok?
Snart går Napolitano av og då er det mange som er bekymra for kva som skjer. Vi fekk ein smak av korleis folk forheld seg til slik i går, då det under seremoniane i Roma vart bua og pipe då Berlusconiregjeringa sin forsvarsminister skulle helse folket. Han pilte avgarde etter ein kort appell, uønskt av det folket han er sett til å tene. Kanskje ikkje så rart når folket får eit lik heim frå Afghanistan nesten kvar månad under hans teneste.
Til og med ordføraren i Roma, ein tydeleg fascistist politikar, fekk det glatte lag av sine eigne på festdagen. Då er det noko anna med Napolitano.
onsdag 16. mars 2011
Italia og konstitusjonen
 |
| Italia er ingen bordell! |
I dag er det Berlusconi si regjering som står i bresjen for oppløysinga, og i denne har han eit heia-gjeng frå rike nord i partiet Lega Nord. Dei vil helst sleppe å slepe på det fattige sør, og det politisk korrupte Roma som berre er til last for dei alle. I dag er det fem regionar som har eit visst sjølvstyre på fleire felt; blant anna Sicilia, Sardinia og tyskspråklege Alto Adige (Süd Tirol).
Sist helg var det markeringar i dei største byane til forsvar for nasjonen og konstitusjonen. Mange miljø er redde for at ei oppsplitting kan gje amerikanske tilstandar, og at fattige regionar skal falle ned i ei sump av avmakt dersom ikkje nasjonen stør dei. I tillegg vil allmenne rettar kunne avskaffast i visse delar av landet. Det kan mellom anna gje vilkårleg behandling av minoritetar. Frå Süd Tirol har det til og med komme ein del klagemål over at den italienskspråklege minoriteten blir diskriminert. Der har ein av politikarane forlanga språktest på tysk for dei som vil bu i regionen, ikkje berre italiensk-test. Frå den delen av landet er det heller inga entusiasme kring dagens feireing av 150-års italiensk samling.
Ei av parolene under markeringa for konstitusjonen var "Italia er ingen bordell", med klåre henvisningar til Berlusconi sine siste eskapadar. Han kan kjøpe prostituerte til sin "Bunga Bunga"-show, men han sel faen ikkje konstitisjonen i same slengen! Tida vil vise; kanskje blir homofili forbode på Sicilia og i Campania i framtida? Kanskje blir det påbode med tysktest for alle flyktningar som vil bu i Alto Adige? Kanskje må sicilianarane sjølv hanskes med flyktningestraumen til Lampedusa frå Lybia og Tunisia? Det er ikkje sikkert at det lengre er eit nasjonalt ansvar for dette når Berlusconi har selt konstitusjonen. Nasjonsbygging er ikkje lett i våre dagar. Berre spør Gadaffi og Mubarak.
søndag 13. mars 2011
Fotballdraktens utvikling
Vi hugsar det godt frå tv-bileta i 1970, og finalen mellom Brazil og Italia. I mål for Italia stod den same keeperen som skulle delta i fire sluttspel mellom 1970 og 1984, Dino Zoff. Han er rangert som det 20-århundres tredje beste keeper og har 112 landskampar for Italia. Som 40-åring vart han verdsmeister i 1982. Då var han også kaptein på vinnarlaget til Italia.
Det fantastiske er likevel at han stod i mål i ein ullgenser. I Mexico og Spania sågar på varmaste sommaren; i ullgenser. Beviset ser du her. Ein flott ullgenser for ein av dei beste keeprane verda har sett. Kanskje det var greitt slik? Kanskje ville det blitt kaldt med noka anna? Dette var jo på den tida eit italiensk forsvar hermetisk stengte igjen bak seg. Dei regelrett nekta å sleppe inn mål. Catenaccio vart det kalla, og på italiensk betyr det dørbolt. Dei stengte døra av. Systemet kom frå Sveits og Austerrike i tida før krigen, men det var Italia som skulle bli berykta for det ultradefensive systemet på 1960- og -70-talet.
Mellom 1972 og 74 spelte Dino samanhengande 1142 minutt utan baklengsmål i internasjonale turneringar.
I ullgenseren.
Mellom 1972 og 74 spelte Dino samanhengande 1142 minutt utan baklengsmål i internasjonale turneringar.
I ullgenseren.
torsdag 10. mars 2011
Arkitektur og paradoks
tirsdag 8. mars 2011
Fotballdraktar
 |
Drakten kom, og den gong hadde laget ein spelar frå Argentina på laget som heitte Ossie Ardiles. Han var stor, men lite visste vi då at han som har brukte den vedlagte drakten skulle bli enda større, ja nærmast få gudestatus. I dag heng drakten hans på det italienske fotballmuseet som ein museumsgjenstand mange ville betalt store summar for å eige.Nummer 10. Drakten til Diego Armando Maradona. Min drakt. Den tar eg fram med jamne mellomrom, og ja, eg får han på meg enda..
På kamp
Har lenge fornemma det. Fotballen er interessant for den jamne italienar, men entusiasmen er det dårlegare stelt med. Etter eit knippe matchar her, har eg erfart dette. Både i Roma, Livorno og Firenze. Ein kamp i Firenze med 15 000 på tribuna i fint vårver er liksom dauare enn ein kamp på Aspmyra med 4 000. Folk sit der berre og smågestikulerer og kosar seg. Dama bak et peanøtter etter å ha renska skallet bort først, mens du kjenner beina hennar i ryggen når du lener deg bak. Dei som syng står i svingen. Det er liksom der dei skal vere dei som vil komme med litt engasjement. Resten er fritatt frå den slags. Ikkje ein gong etter den tredje feilt idømte femmeteren til Catania vart det særleg liv i leiren. Kor blir det av passionen og engasjementet? Ikkje ein gong ved skåringane gidda folk reise seg for å feire skåringa. Værre enn Alfheim med andre ord. Der ville det uansett i løpet av kampen bli dratt i gang eit eller anna kamprop på stadion. Kor unisont og lite fantasirikt det enn høres ut når 4600 pesonar kaukar ei forkorting av eit idrettslag ut i kor; det skaper engasjement og liv.
Neste gong du ser ein italiensk kamp på tv skal du legge merke til kor lite folk der er. Neste halvtomt, eller halvfullt dersom du er slik skrudd saman. Folk sviktar, engasjementet er privatisert til svingen. Resultatet då? 3-0 til Fiorentina i ein grei match der det siste målet utmerka seg som den klåraste offsiden i dette århundret, men alle som følgjer italiensk fotball veit jo at dommarane er kjøpt og betalt. Det er kanskje ein av grunnane til at folket sviktar? Men det får vere ei anna historie.
 |
| 6.mars i steikande sol, vann Fiorentina på heimebane over Catania. Trass tre mål vart det ikkje det store engasjementet. PS! Det vart fleire på hovudtribunen når kampen starta. |
Abonner på:
Innlegg (Atom)