Den raude prinsen

Berre ein person klarer seg gjennom nasjonaldagsfeiringa i Italia; Giorgio Napolitano. Fordi han er så lik Umberto II blir han kalla "Re Umberto" (Kong Umberto), og fordi han har tilbøyelegheiter i sosialistisk retning har han også fått tilnamnet "Il Principe Rosso" (Den raude prinsen). Han er den snille gamle mannen som kongen illuderer i våre snille land i Norden. Den gamle snille mannen som ikkje gjøre nokon vondt. Han som kjem inn frå sida å seier dei rette tinga når nasjonen treng ein oppstrammar. Han som trøstar med tillit når jordskjevet rammar. Han er den som samlar når det ser som verst ut etter politisk spild. Talen hans i går vart godt mottatt.
Talen til den gamle kommunisten. Han som støtta den sovjetiske invasjonen i Ungarn i 1956. Alder gjør kanskje klok?

Statsministeren her i landet er ikkje i stand til å spelle ei slik rolle, naturleg nok. Han er ikkje vaksen nok til det. Heller ikkje fornuftig nok. Viss Giorgio Napolitano er kongen, er Berlusconi narren.

Snart går Napolitano av og då er det mange som er bekymra for kva som skjer. Vi fekk ein smak av korleis folk forheld seg til slik i går, då det under seremoniane i Roma vart bua og pipe då Berlusconiregjeringa sin forsvarsminister skulle helse folket. Han pilte avgarde etter ein kort appell, uønskt av det folket han er sett til å tene. Kanskje ikkje så rart når folket får eit lik heim frå Afghanistan nesten kvar månad under hans teneste.

Til og med ordføraren i Roma, ein tydeleg fascistist politikar, fekk det glatte lag av sine eigne på festdagen. Då er det noko anna med Napolitano.