Etter å ha lidd seg gjennom fleire uinteressante fotballkampar der det knapt nok vart skapt ein einaste sjanse, er målsnittet for kvar kamp i VM i fotball omtrent eitt mål pr. kamp. Det som skulle bli eit fyrverkeri har vel blitt til ein eitt grams kinaputt. Rett nok ein våt ein. Verst så langt er det vel at lokalbefolkninga satsa alt på basunar for å skape stemning. Kan ikkje ein eller annan med myndigheit ta frå dei tåkelurane og be dei slutte å lage lydar som øverdøvar alt og alle? Til og med Nils Johan kjem bort, og det er jo nesten for ille. No er det vel på tide at vektarane kjem tilbake på arbeid så vi får gjort noko med problemet. Tenk om Australia skulle få VM og folk skulle bli plaga med eit kor av 10 000 Didgeridoos som trengte seg inn i hjernen din og tok over lydbiletet? Dette er ein sak for Arbeidstilsynet. Nei, her er vel løysinga på problemet at det blir spelt betre. Underhaldningsverdien er liten, og dei som har komme på kamp har anna å gjøre enn å følgje med på kampen. Det blir som første gongen "bølgen" vart introdusert til VM i 1986 i Mexico. Hundre tusen tilskodarar dreiv og reiste seg til stadigheit som ein bølgje, noko som visstnok var vanleg i Mexico. Effekten var som ein fest på stadion under Folkerepublikken Koreas nasjonaldagsfeiring, eller som under linjegymnastikken under landskongressen til NSDAP i mellomkrigsåras Tyskland - stilfullt, med fin presisjon og samtidig koordinering. Likevel må eg vel seie meg einig med Dag Solstad, som vart forvirra av fenomenet i Mexico. Han måtte stadig reise seg for å få sett kampen, fordi alle dei andre stadig dreiv og stod i vegen. Kunne dei ikkje følgje med heller?
Ja, kanskje er eg litt konservativ? Kanskje set eg for mye pris på samspelet mellom publikum og aktørane nede på det grøne graset? Gje meg ein god gamaldags fotballkamp, og få slutt på den konstante bisvermen av basunar som riv verre i ørane enn Jerikos basunar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar