Hooligan for ein kveld

Eg medgir det gjerne. Fødd og oppvokse under holiganismens tidsalder har eg stor respekt for pøbelskapen som kan følgje ein fotballkamp. Særleg mellom engelske og italienske pøbel kan det gå tøft for seg. For eit par år sida var Tottenham i Roma og fansen deira vart stukke ned på ein pub av lokale fans. Ingen av dei kom frå det laget som skulle spele mot Tottenham. Dei hadde kledd seg ut som dei, for at dei andre skulle få skulda for det. Puben var rasert. Knivane var kvessa, og fleire vart sterkt skadde. Seinare - i fjor vår - var Fiorentina innblanda i ein alvorleg valdsepisode i samband med cupfinalen i Italia. Ein napolitanar vart drept etter bråket. Knivstikkaren var frå Fiorentina. Vi tenkte derfor vårt der vi gjekk nøytralt rundt i byen, og det var med stor respekt for oppgåva vi reiste til Firenze for å sjå mitt kjære Spurs bli slått ut av Europa League, og det lenge før det hadde starta skikkeleg. 16-delsfinale er nesten som å bli slått ut i første runde.

Før kampen var det krisestemning i kulturbyen - Città Bella - som han berre blir kalla fordi han er så vakker og full av kulturminne. I lokalavisa fortalte dei at 1000 politifolk skulle passe på kring 2000 Spursfans. No ville dei unngå øydeleggingar av det kaliber som nederlandske fans stod for i Roma veka før. Det heile starta utafor jernbanestasjonen i Firenze, der bussar vart sett opp for transport til stadion. Dei skulle så visst ikkje ha tusenvis av tullingar gåande rundt i byen på leit etter banen, så vi vart skyssa utanom i buss med eskorte av politi og blå lys. I bussen var stemninga stor og everywhere we go ljoma ut i bussen blant glade Spursfans.

ved stadion stod eit nytt gjeng klar for å ta i mot, og vart i sanning behandla som kveg, leda inn i ei innhenging av stål og betong, passa på av gutar i full carabinieriuniform med kølla, hjelmen og skjoldet klart, mens britiske fans klaga sin naud over at dei måtte legitimere seg for å prove at biletten dei hadde var skrive ut til dei. Køa var lang og legitimeringa tok alvorleg med tid.

Ingen skulle sleppe inn utan legitimasjon vart det sagt, men det var lettare sagt enn gjort. Ein time før kamp var køa enda lengre. Fleire bussar hadde komme med fleire fans, og britane meinte det var eit brot på EUs reglar om fri rørsle å krevje pass. Dessutan var det fleire som var så drita at dei ikkje viste av nokon legitimasjon. Så då måtte ein snakke med sjefen før ein kom inn. Inn og inn, fru blom. Du kom ikkje lenger enn til neste mur av folk som tok seg av kroppsvisitasjon.

Vi hamna i seksjonen med dei tilreisande i trygg avstand frå Curva Ferrovia og den lokale fansen. Buffersona mellom oss og pleksien var betryggande



Vi valte å endre vår strategi frå å vere bortesupportar blant heimefans, til å bli bortesupportarar blant bortefansen. Vi visste jo at det kunne bli bråk. Vi bad derfor om å bli flytta i motsett sving av dei lokale knivstikkarane. Bort frå Fiesole-svingen  og Curva Ferrovia (Jernbanesvingen). Vi tenkte at det kanskje var lurt å unngå ein heil match saman med den bermen, og vi vart dessutan tilrådd å stå saman med engelsk hooligans. Då måtte vi samstundes vere klar over at det var nokre ulemper. For eksempel at vi vart ståande igjen ein halvtime på stadion etter kampen.

Vel, vel tenkte vi, det kunne kanskje ikkje vere så ille. Vi krangla oss inn saman med dei halv- og heildrita bortegutane - the Yid-army. Dei var i god stemning og song sine fine sangar som den om rivalen sin Arsenal. Den slo liksom an tonen:

When I was a little boy,
My mother bought me a little toy,
An Arsenal fan on a string,
Told me to kick his f***in' head in,
Kick his head in, kick his head in,
She told me to kick his f***in' head in.

Leksjon i bannskap langs pleksiglaset

Der var det så tett av folk at det ikkje var plass til alle i stolane. dei må tydeleg ha sluppe inn litt for mange, men vi var ikkje redd for noka nytt Hillsborough , så vi sneik oss berre oppover langs trappa, så stod vi langs pleksien og såg kampen. Den var forresten godt i gang.

Stemninga var god inne i buret vårt, og ein del av dei som var mest drita kasta rundt seg med colaboksar halvfulle av veske. Ingen hadde fått tak i alkohol, for det var ikkje til sals denne dagen. Likevel var storparten på seksjonen drita. Song gjorde dei, og dansa gjorde dei og. Etter kvart som kampen skreid fram og tapet var eit faktum, vart stemninga noko trykkande, og mannen bak Miriam vart ståande å banne mesteparten av tida. Når han ikkje sølte brus nedover pleksien vel og merke. Eit gjeng på eit par tre godt vaksne menn stod også langs pleksiglaset nedafor oss, og dei hadde tydeleg tenkt å avtale slåsskamp med ei lokal tamp som sat femti meter inn på motstandaren sin tribune, bak innhegninga. Hender som viste korleis dei hadde tenkt å kappe av han hauet indikerte også at dei tydeleg meinte alvor. Dei peikte og gestikulerte til lite nytte. Inge lokale ville komme bort til pleksien tête à tête.

Jødeaffinitet, Ajax- og Aberdeen-venar - også Arse***-hat. Det er Tottenhams fanskare i eit nøtteskal

 

 

Etter matchen var det ikkje lagt opp til nokon tiurleik utafor stadion mellom dei lokale og våre heller. Vi vart som vanleg praksis er, halde att i ein halv time inne på stadion før vi fekk sleppe ut. Dei lokale skulle kunne komme seg heim før vi slapp laus og jaga dei, synest å vere logikken, og før vi visste ordet av det hadde det gått nesten ein time sidan sluttsignalet gjekk. I mellomtida hadde Tottenham sine funksjonærar inspisert hærverket på seksjonen vår. Dei dokumenterte kvart eit klistermerke som var sett opp, og om det var ramponert seter eller andre insidentar. På eine veggen hang nokre merke som synte fansen sitt Arsenal-hat, sine jødiske affinitetar og kva klubbar dei samarbeider med internasjonalt som Ajax og Aberdeen. I tillegg eit som sa "F*** FIFA". Nokså harmlaust med andre ord.





Når no timen var gått tenkte vi at, nuh må vi no få sleppe ut.., men nei. Vi vart slusa ut på parkeringsplassen der politiet stod lina opp med lett hånlege flir. Ein Spursfan uttalte: "Look how they are longing to pull the trigger". Vi gjekk sakte ut av stadionområdet i spissrotgang mellom radene av carabinieris. Hjelm, køller og våpen blinka i den mørke kvelden. Var vi endeleg ute av denne unntakstilstanden? Nei, på ingen måte. Ute ved den siste utgangen frå vegen utafor stadion hadde nokre foretaksomme politifolk sett opp ei ny sperring. Først berre den vanlege, eit laust gjerde, så ein stor leddbuss som stod på tvers framfor oss. Spursfansen sitt tolmod var i ferd med å nå brestepunktet. "Det er slik behandling som dette som skaper problem i fotballen", ropte ein til dei ventande væpna styrkane framfor han. Ein del av dei andre skjellsorda som hagla var av så alvorleg art at han truleg skal vere glad for at ingen av dei lokale skjønte engelsk. Rett skal vere rett; det er provoserande å sjå på måten folk blir behandla på av italiensk politi i samband med fotballkampar, og resultatet er også nedslåande. Tilskodartala er dalande. Ingen gidd å utsette seg for denne misæren.

Til slutt fekk vi omsider velte ut av stadionområdet, og det heile såg ut som ein horde av ville sauar som hasta rundt kvartalet og over mot jernbanen der gangbrua ville leie flokken mot bysentrum. Eg og Miriam lurte oss av over vegen rett før og drog rett inn på den kjente lokale restauranten Zanzibar, som hadde ein ledig plass for to, midt i klynga av lokale fotballfans som snart var ferdig med måltidet sitt. Dei hadde vore der i vel ein time, og eit par av dei la to og to saman når dei hørte vårt tungemål, og smilte triumferande til oss i sine fiolette habittar.

Så kom servitrisa vår og tok opp bestilling. Vi tinga vin og vatn, men fekk som svar at dette var den eine dagen i året det ikkje kom til å bli servert alkohol. Grunnen var Totteham Hotspur sine fans. Med lettøl og det sedvanlege toscanske kjøkkenet vart ikkje så verst likevel. Det skal vere sikkert at det ikkje alltid er like greitt  å vere hooligan for ein kveld.