Collina - Aas1: Sykling - sunn sport eller idrett for dophau?

Monument over mosjonssyklinga i Toscana, Italia (San Baronto)

Den same historia gjentar seg. Kvart år ser vi det same skje. Den eine sykkelryttaren etter den andre blir avslørt som dophau, og heile sporten lir under sin sedvanlige mangel på truverdigheit. Ingen kan vere reine i toppidretten, der proffutøvarane lever av resultata sine. Om dei vinn eller presterer bra, betyr det forlenga liv som proffar. Om dei mislukkast kan det bety kroken på døra både for dei sjølv og laget, som er avhengig av å ha ein snill sponsor til å fø på dei. Det er dårleg omdømmebygging for bedriftar å fø på dophau.

Topp-idretten inviterer heller ikkje til sunn idrett. I vekesvis skal dei sykle 200 kilometer kvar dag, nærmast utan restitusjon. Kan det vere sunt, spør nokre seg, medan andre nektar å tru at ein klarer å restituere kroppen mellom kvart ritt og kvar ettappe. I denne idretten er det eit sunnheitsteikn at den aktive utøvaren blir sjuk, eller må stå av sykkelen undervegs. Det betyr at kroppen reagerer normalt på den fysiske belastninga. Korleis kan ein rein Lance Armstrong vinne Tour de France 7 gonger på rad på ein knusande måte, utan kunstige stimuli, spurte den velrenommerte tyske avisa Frankfurter Allgemeine den 19.juli i år. Same dag som avisa med bismak såg på etappevinnaren i touren den dagen, Alexander Vinokurov. Han vart utestengt for bloddoping i 2007, men var no i gang igjen.

Det var slik Leonardo da Vinci såg for seg ein sykkel på 14-1500-talet

Då er det noko heilt anna med mosjons- og breiddeidretten sykkel. Nokon betre sport finst ikkje. Her kan alle aktive sjå vakker natur og halde seg i form på same tid. I dei store sykkellanda i verda kan ein sjå dette betre enn i det kalde og glatte nord. I Toscana - rett overfor åsen Leonardo Da Vinci budde - kan ein sjå det betre enn nokon annan stad. På snarvegen over den vesle fjellrekka Montalbano, mellom byane Empoli og Pistoia ligg San Baronto, 400 meter over havet. Akkurat her oppe på åstoppen, kan den utkjørte mosjonssyklisten stoppe opp og ta seg ein pust, snakke med gutane som sit langs veggen og nyt kaffen i skuggen på baren under hotell Bellavista. Nokre står også av sykkelen og kjøper seg ein kaffe eller ein brus på baren. Godt vaksne menn og unge gutar i flokk og følgje, før sola har blitt for varm og biltrafikken for stressande. På toppen kan dei remje ut triumferande, kaste slengmerknader til tilskodarar eller fotgjengarar langs vegen, eller simpelten berre puste tungt ut etter ei hard klatreøkt opp Strada dell'olio e dell vino del Montalbano, før dei set utfor dei bratte og svingete vegane ned på andre sida i den skuggefulle, smale sykkelvegen. Oppe ved San Baronto kan du, når du kjem syklande opp frå Pistoia, passere forbi det fantastiske monumentet som ligg ved kyrkja i landsbyen. Det illuderer ein bratt sykkelveg der ein ser små syklistar klatre opp ein snirklete veg til toppen. Øvst jublar førstemann over målstreken med armane høgt heva. Om han jublar over å ha vunne over andre eller seg sjølv er vanskeleg å seie, men det er opplagt for alle at vegen er målet. Teksten på monumentet (over) er "Passioni, amori ed onori al ciclismo Il Montalbano" og betyr sånn cirka; "glødar, elskar og ærar sykling i Montalbano". Under ser du den siste sanne riddaren av sykkelsporten passere baren på toppen av Montalbano i San Baronto. Visste du forresten at det var salige Leonardo da Vinci frå Vinci midt i Montalbano som teikna den første sykkelen? Tilfeldig? Neppe!