Like utafor St.Petersburg står det eit monument langs ein øde skogsveg. Furumoane rundt indikerer verken noko dramatisk eller heroisk, og monumentet er heller ikkje ei påminning om ei heorisk side ved russisk eller sovjetisk historie, snare tvert om. Det er organisasasjonen Memorial si påminning om alle ofra etter Stalins og Sovjetstatens terror frå 1930-åra. Symbolikken er tydeleg; det er individet sitt nederlag overfor maskinen. Mennesket blir knust av systemet, i form av ein kvernliknande mekanisk maskin i bronsje.
På andre sida av vegen var det eit to meter høgt, grønt plankegjerde, og bak var det eit militært område som ingen slapp inn på før etter Sovjetunionens fall. Her, bak gjerdet kunne ein sjå eit humpete skoglandskap. Humpete fordi det var gravlagt hundrevis, kanskje tusenvis av offer for Stalins terror, og etterkvart som lika rotna vart det groper i landskapet. Hit valfartar no etterkommarane etter unge søner og døtre av den russiske revolusjonen som måtte bøte livet på grunn av paranoiaen som ridde det øvste skiktet av den såkalla kommunistiske staten Sovjetunionen. Ingen av dei veit kor deira bestefar, tante eller mor ligg, så derfor set dei korset eller biletet av sin sakna vilkårleg ut i skogen innafor det grøne gjerdet. Det er mektig, trollsk og ikkje minst makabert å skode inn i furumoen utafor St.Petersburg. Framfor alt er det ei viktig påminning om at systemet aldri må få forrang over individ og menneskeverd.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar